Een aula kan voor vele studenten een nogal overweldigende indruk geven. De ruimte is immers groot en het aantal studenten die die ruimte inneemt nòg groter. Sommigen zitten in hoopjes te socializen, anderen halen hun nieuwe cursusblok te boven en schrijven reeds ostentatief de titel van de eerste les op. Iedereen wacht uiteindelijk op de prof, maar niet iedereen kijkt er even hard naar uit. Bovendien komt de prof iets te laat de aula binnen. Wat een verrassing?

Van een eenzame student in de massa naar een positief gemotiveerde student door persoonlijk support?

De les begint. Gedurende honderdtwintig minuten spreekt de prof voor zich uit. De thema’s zijn helaas niet specifiek op jouw interesse- of passieveld afgestemd, en dus is niet alles even interessant. “Dat is normaal”, stel je jezelf gerust.

Hierbij komt nog dat je het eigenlijk niet echt allemaal begrijpt. Je kijkt om je heen en ziet enkele medestudenten zuchten. De rest begrijpt het blijkbaar ook niet allemaal, dus je neemt er geen aanstalten aan.

“Zijn er nog vragen?” vraagt de prof de laatste vijf minuten van de les. Op een moedige enkeling na, steekt niemand zijn hand in de lucht. “Was het dan zo’n simpele les?” vraagt de professor zich luidop af. Hij grinnikt uit ongemakkelijkheid. “Neen, maar ik durf mijn hand niet in de lucht steken!” denkt iedereen in koor. Ook jij zegt wederom niets.

Thuisgekomen zet je je dan alleen achter je bureau. Zo gaat dat dan: de eenzaamheid van het studeren tegemoet. Je vergelijkt de cursus met wat er in de les gezegd is geweest. Om één of andere reden vind je er ofwel niets in terug, ofwel vind je wat je terugvindt (en nu wordt het pas echt moeilijk) anders terug. De saaie stukken uit de les staan (gelukkig) nòg uitgebreider uitgelegd in de cursus. Dat is dan toch een troost. Of niet?

Waar is het dan toch verkeerd gegaan?

Misschien met de thema’s die in de les worden behandeld en het gebrek aan persoonlijke aanpak? Neen, want je kan aan een prof niet vragen honderden verschillende lessen voor te bereiden.

Misschien is het de cursus? Ook neen, je kan immers geen honderden “op maat” gemaakte cursussen bestellen.

Misschien is het de prof? Hij is toch net niet amicaal genoeg en stelt je te weinig op je gemak? Ja, maar “jou op jouw gemak doen voelen” behoort eigenlijk niet ècht tot zijn takenpakket. Dat is een kwestie die immers veel (te veel) tijd in beslag neemt.

“ZOEK HET DAN ERGENS ANDERS!”

Het klinkt als relatieadvies, maar het gaat de essentie van je studie aan. Wees niet eenzaam in je studie, en blijf niet met je vragen zitten. Zie het ook als een fysiologische tip: je hart en hersenen zullen je dankbaar zijn.

Amicale verwachtingen van een prof, individualiteit en persoonlijke aanpak in een gestandaardiseerde syllabus en (te) volle aula zijn dan ook mooie dromen, maar ook niet meer dan dat.

 

Voor een instantie die je vragen beantwoordt en die de saaie stukken van de cursus misschien niet leuk, maar toch minder saai kan maken, zal je misschien toch een bijlesgever (of -geefster) nodig hebben.

In een kleine gezellige ruimte van twaalf vierkante meter krijg je zo eindelijk de volle aandacht in je studie en word je in je individualiteit terug (h)erkent. Bovendien word je verwacht. Dat heeft een emotionele meerwaarde: ergens “verwacht worden”. En het impliceert bovendien dat we altijd op tijd zullen zijn, maar dàt is maar normaal.